Op mijn rug is het altijd mooi weer. Niet dat ik nu wil opscheppen of extra stoer ben, maar ik hoor dit tot vervelens toe van mijn baasje. Voor het rijden, tijdens het rijden en na het rijden. Mijn baasje vindt het het altijd mooi weer voor een buitenritje.

Ondanks dat de bladeren vallen en de winter inmiddels in aantocht is trotseer ik door wind en regen de eindeloze ruiterpaden in de Loonse en Drunense Duinen en Plantloon.

Afgelopen weken ben ik samen met vriendinnetjes op zoek gegaan naar het verloren bos. Jawel, zelfs mijn baasje rijdt met navigatie, nou meer met een app,
die mijn tempo, snelheid en kilometers registreert. Horse Globe noemt mijn baasje deze app en het werkt goed, we zijn nog nooit verdwaald. Nog nooit……..

Maar goed, terug naar het verloren bos. Er bestaat een bosgedeelte waar paden aanwezig zijn en ik weet ongeveer waar het is. Wacht, ik zal het proberen uit te leggen: Voor het water waar de honden in spelen gaan we rechtsaf het pad op, dan het 1e ruiterpad linksaf. Hier mag ik meestal draven tot het einde, er is zelfs een klein sprongetje te vinden. We steken dan het fietspad over en dan mag ik een galopje doen. Voor het fietspad gaan we linksaf en steken we nog een fietspad over. Meestal mag ik dan nog een keer galopperen. Aan het einde gaan we rechtsaf en dan direct linksaf het fietspad over, je raad het al. Dan wil ik zelf galopperen en mag mijn baasje meerijden.

Aan het einde moet het verloren bos zijn, voor de duinen, maar we hebben nog geen pad gevonden dus gaan we telkens teleurgesteld terug naar huis.

Mijn baasje begrijpt er niets van, ik ook niet, weten jullie waar het verloren bos is?

Tot volgende keer!
Pino