Vroeger was alles anders
Steeds belangrijker werd het vervoer van goederen en brandstoffen over de weg. Rechtstreeks van afzender naar ontvanger, zonder overladen en veel sneller. Voor deze snelheid waren paard en wagen dan ook uitgerangeerd en kwam de vrachtauto steeds meer in beeld.
Oons vader had hiermee zijn tijd als voerman ook gehad. Hij wilde geen rijbewijs halen en heeft nooit een stuur in handen gehad. Wel bleef hij zijn viervoeters trouw, alleen nu in kleiner formaat. Hij werd een bekende figuur in Waalwijk met zijn pony's... Een stukje van dit paardenvirus heeft hij doorgegeven aan zijn kleinzoon Walter van manege Pullens. Ook heeft hij in die periode ponyclub en rijvereniging de Paardenvriend mee opgericht.
Het transport groeide gestaag en de een na de andere vrachtauto en aanhangwagen werd aangeschaft. In die tijd waren er strenge regels omtrent middenstandsdiploma en vakbekwaamheid. Elke vrachtauto had een vergunning, al naar gelang het laadvermogen en deze werden alleen maar afgegeven als aan alle voorwaarden was voldaan. Zo werd o.a. vereist dat je aan moest tonen dat een vergunning alleen verleend werd als het nieuw werk betrof.
Een nog strenger vergunningsstelsel gold voor grensoverschrijdend vervoer. Wij kregen deze vergunning voor transport van ledersnippers naar Zuid-Duitsland en retourvracht van looistoffen vanuit het Hausrück-gebergte in Oostenrijk. Hoe Waalwijks kon het zijn! Voor die tijd was het een wereldreis en mijn broers Jan en Wim reden ieder op hun beurt een rit. Voor dit transport werd een voorlopige vergunning verleend en zolang deze voorlopig was mocht er alleen maar een gebruikte vrachtauto aangeschaft worden.
Uiteindelijk werd het een Krupp Mustang met een drie assen aanhangwagen erachter. Voor het rijden in de bergen had deze Krupp een zeer krachtige motorrem die mechanisch bediend werd, net zoals je aan een ouderwetse koffiemolen zat te draaien. Dit was zeer vermoeiend werk als je dit de hele dag moest doen. Ook het transport op Duitsland en Oostenrijk groeide gestaag en binnen enkele jaren reed er een kleine twintig vrachtauto's rond.
Veel oudere Waalwijkers herinneren zich nog wel dat in het weekend alle auto's netjes geparkeerd stonden op het Vredesplein. Na deze twee landen ging het steeds verder van huis en volgende week beschrijf ik de eerste reis naar Italië, wat letterlijk en figuurlijk een horrorreis werd.
Henk Appels